Klinicznie Istotne Cechy MSC

    • Klinicznie przydatną cechą mezenchymalnych komórek macierzystych (MSC), zwłaszcza komórek MSC izolowanych z tkanki tłuszczowej (ADSC), jest ich zdolność do uniknięcia wykrycia przez układ immunologiczny gospodarza. Oznacza to, że ADSC przeszczepione biorcy, który nie wykazuje zgodności tkankowej (ma inne markery HLA) nie będą wywoływać dodatkowej odpowiedzi układu immunologicznego ze względu na samą swoją obecność. Cecha ta pozwala na zastosowanie komórek ADSC w układach allogenicznych, w których komórki pobrane od jednego dawcy mogą być podawane różnym pacjentom. Dzięki temu możliwe jest rozwijanie terapii opartych na komórkach ADSC.
    • Mezenchymalne komórki macierzyste (MSC) mogą modulować mikrośrodowisko zapalne dzięki właściwościom immunomodulacyjnym. Komórki ADSC wykazują się wyjątkową wrażliwością na środowisko zapalne, w odpowiedzi na które wydzielają szereg cytokin. Tym samym mogą one wpływać na hamowanie proliferacji limfocytów T, jak również ukierunkowywać ich dojrzewanie skutkując zwiększeniem ilości limfocytów T pro-regeneracyjnych (regulatorowych). Dodatkowo oddziałują na inne komórki układu odpornościowego takie jak limfocyty B czy komórki odpowiedzi nieswoistej (komórki NK) hamując ich wzrost i dojrzewanie. Komórki ADSC mogą również zatrzymywać dojrzewanie komórek dendrytycznych zwiększając ich tolerancję immunologiczną. Wytwarza się wtedy specyficzne środowisko sprzyjające procesom regeneracji. Zdolność do hamowania odpowiedzi immunologicznej (w tym również przeciwko własnym tkankom), oraz modulowanie środowiska zapalnego (immunomodulacja) są podwalinami potencjału terapeutycznego komórek ADSC. W związku z tym są badane w leczeniu wielu chorób o podłożu autoimmunologicznym i degeneracyjnym np. w chorobie Leśniowskiego-Crohna czy stwardnieniu rozsianym.
    • MSC w miejscu urazu tkanki mogą stymulować migrację i aktywność lokalnych komórek gospodarza zdolnych do regeneracji tkanek. Najczęściej robią to na drodze parakrynnej, poprzez wydzielanie chemicznych mediatorów (cytokin, chemokin), które regulują funkcje lokalnych komórek prekursorowych. W ten sposób mogą stymulować ich różnicowanie i proliferację, oraz inicjować procesy angiogenezy czy zapobiegać apoptozie.